Likwidacja gimnazjów

Gimnazjaliści w oczach przeciętnej osoby to zbiór niewychowanych dzieciaków, które nierzadko są aroganckie, bezczelne, a nawet agresywne.  Nie chcą się uczyć, biją się, palą i zaczynają sięgać po alkohol. Eksperci nie mają wątpliwości: uczniowie, którzy trafiają do gimnazjów, znajdują się w najtrudniejszym wieku i często przysparzają wielu problemów. 

Ale czy to oznacza, że instytucję gimnazjum należy zlikwidować? Czy ten fakt rozwiąże któryś z tych problemów?

Prawo i Sprawiedliwość wygrało wybory parlamentarne, zdobywając ponad połowę mandatów w sejmie, dzięki czemu mogą  sprawować samodzielne rządy. Zaledwie parę dni po ogłoszeniu wyników PIS zabrał się do pracy i zadeklarował likwidację gimnazjów.  W Internecie zawrzało, zdania obywateli są podzielone, choć z większości sondaży wynika, że większość Polaków opowiada się za takim rozwiązaniem. Moim zdaniem, właśnie dlatego partia zabrała się za tej projekt na samym początku, a właściwie jeszcze przed początkiem swojego urzędowania. Przez wiele lat wszyscy, począwszy od ekspertów i pracowników szkolnictwa, przez rodziców, aż po samych uczniów i absolwentów narzekali na gimnazja, a właściwe na to co, się w nich dzieje. Gimnazja obrosły wręcz legendą, a młodzież uczęszczająca do tego typu szkół, nie cieszy się dobrą  opinią.  Dlatego też, moim skromnym zdaniem, PiS zabrało się za tę reformę tak wcześnie, aby zadowolić Polaków, także tych, którzy na tę partię nie głosowali. Jednakże koncepcja ta nie do końca się powiodła i już teraz słyszymy wiele głosów sprzeciwiających się tej reformie.  

Aby rozwiać ewentualne wątpliwości, chciałabym zaznaczyć, że nie jestem wyborcą zwycięskiej partii,  ani nie głosowałam przeciw niej, jednakże byłam na wyborach i oddałam ważny głos. Rządząca przez ostatnie osiem lat Platforma Obywatelska zapewniła mi moc atrakcji związanych z reformami szkolnictwa. Jestem przedstawicielką reformy programowej, dzięki czemu przez 6 lat musiałam kupować nowe podręczniki, pisałam nowy egzamin gimnazjalny, wykonywałam projekt edukacyjny i przystępowałam do nowego egzaminu maturalnego, który swoją ostateczną formę przybrał niecałe pół roku przed jego przeprowadzeniem. Jako, że nie kopie się leżącego, nie napiszę już nic więcej, odnośnie mojej oceny tej reformy, aniżeli to co zostało już zaprezentowane na łamach tego bloga (wpis na temat nowej matury możecie przeczytać tutaj).  Muszę także zaznaczyć, że z gimnazjum miałam styczność przez cały czas trwania mojej edukacji, ponieważ chodziłam do podstawówki, przy której funkcjonowało gimnazjum, do gimnazjum, które było zespołem szkół wraz z ze szkołą podstawową i do liceum, przy którym było również gimnazjum. 

Gimnazja wprowadzono 16 lat temu – 1 września 1999 roku. Pomysł ten już wtedy nie cieszył się popularnością. Zmiany zostały jednak wprowadzone, a osoby urodzone w 1986 roku były pierwszym rocznikiem, który uczęszczał do gimnazjum. Z wprowadzeniem nowego etapu edukacji wiązały się ogromne koszty. Dziś chcemy wszystkie te pieniądze wyrzucić w błoto. I znów wydać miliony złotych, na przystosowywanie budynków, zmianę organizacji szkół, na wyposażanie ich. Nie wspominając już o kosztach, które ponieśliśmy na wprowadzanie kolejnych reform i zmian programowych, które teraz przestaną mieć jakiekolwiek znaczenie. 

Likwidacja gimnazjów wiązać się będzie również ze zwolnieniami. Mimo zapewnień pomysłodawców, nie ma szans na to, aby nie było zwolnień. Pracę stracą nauczyciele, ale także osoby sprzątające, czy konserwatorzy – cała obsługa „techniczna” placówek. Zostając jednak przy rozważaniach ekonomicznych, można na to spojrzeć z innej strony:  likwidacja stanowisk pracy – więcej pieniędzy zostaje w budżecie; znów trzeba  będzie kupować nowe podręczniki – więcej pieniędzy wpłynie do budżetu. 

Jednakże sama likwidacja gimnazjów i przeniesienie uczniów do innej szkoły niczego nie zmieni. Mamy  wrócić do starego systemu – ośmioletniej podstawówki (wychowanie zintegrowane wydłużone do 4 lat) i czteroletniego liceum. A zatem w szkole podstawowej znalazły by się siedmio, a nawet sześciolatki, wraz z dziećmi, które mają już nawet piętnaście lat!  Dwie dekady temu taki system funkcjonował i miał się całkiem dobrze, ale chyba z jakiś powodów z niego zrezygnowano? Dlaczego zamiast szukać lepszych rozwiązań mamy się cofać?  

Samo przeniesienie dzieci w tym trudnym wieku nie załatwi żadnego problemu.  Nie poprawi też poziomu edukacji. Chyba wszyscy, którzy uczęszczają obecnie do szkoły lub niedawno ją skończyli, przyznają, że nauka w Polskiej szkole nie polega na nauczaniu nas umiejętności, ale wkuwaniu na pamięć ogromnych partii materiału, którego później się nie pamięta. Oczywiście mamy nauczycieli, którzy przekazują swoją wiedzę w taki sposób, że zostaje z nami na lata, a ich lekcje są dla nas czystą przyjemnością, ale prawdą jest fakt, że program nauczania, który narzuca MEN ogranicza pedagogów, którzy przez to nie mają szans zaciekawić nas jakimś tematem. Tak jest w gimnazjum, ale również podstawówce i liceum. Należałoby zmienić sam sposób nauczania, to na co kładziemy nacisk i czego od dzieci wymagamy, a nie tylko miejsca, w którym się uczą. 

W gimnazjum spotyka się młodzież w wieku dorastania. To właśnie w wieku 13-16 lat wydaje nam się, że wiemy najwięcej, a jednocześnie do głowy przychodzą nam możliwie najgłupsze pomysły. Zdarzają się dzieci, które się biją, palą, upijają się i tak dalej. Ale fakt, że przeniesiemy je do podstawówki nie sprawi, że przestaną to robić. Młodsze dzieci szybciej zauważą takie zachowania i nie będzie to miało na nie dobrego wpływu. Sama różnica wieku wydaje się przerażająca. Pamiętam moją wycieczkę na wyższe piętro w szkole podstawowej (jako nauczanie wczesnoszkolne mieliśmy zajęcia na osobnym piętrze niż starsze dzieci), względem uczniów z szóstej klasy czułam się, jakbym była małą jak mrówka. A teraz siedmiolatek na korytarzu ma mijać się ze zbuntowanym piętnastolatkiem? Problemem jest również zachowanie młodzieńców, które może wynikać z wychowania, które obecnie jest dużo mniej surowe niż kiedyś.  Autorytet nauczyciela w przestrzeli lat również zmalał. Tak naprawdę nie może on wymierzyć żadnej kary uczniowi, która zrobiłaby nam nim jakieś wrażenie. Uczeń jest niemalże nietykalny. 

Wielu ludzi, którzy skończyli już szkołę, gimnazjum wspomina jako najgorszy czas. Znęcanie się nad słabszymi, wytykanie  i wyśmiewanie się z osób, które w jakikolwiek się wyróżniają jest na porządku dziennym. To właśnie dzieje się w wielu gimnazjach, ale także w podstawówkach. Przejście do następnego etapu edukacji to szansa zmianę otoczenia, poznania nowych kolegów, ale także możliwość uwolnienia się od oprawców.  Wchodząc w nowe środowisko możemy zaprezentować się na nowo, niejako możemy zacząć od nowa. 

Zmiana szkoły jest jednak bardzo stresująca, aklimatyzacja w nowym miejscu trwa czasami naprawdę bardzo długo.  Tak było w moim przypadku, przejście z podstawówki  do gimnazjum, a właściwie odnalezienie się w nowej szkoły zajęło mi dużo czasu. Ale to doświadczenie sprawiło, że przejście z gimnazjum do liceum nie sprawiło mi żadnego problemu. Gdybym spędziła w podstawówce osiem lat, byłoby mi równie trudno, a może i bardziej. Jeśli dziecko  spędzi tyle lat w jednym miejscu, również będzie miało problem ze zmianą. Z tak dużo czasu w jednym środowisku, z tymi samymi ludzi, taką samą klasą, która często może być niezgrana, a czasami wręcz wrogo nastawiona nie wydaje się świetną alternatywą.

 

Wiele ludzi zasłania się faktem, że gimnazja segregują uczniów na „lepszych i gorszych”. Możemy bawić się w  wymyślanie synonimów i zasłanianie tych słów określeniem „uzdolniony”, ale to stwierdzenie jest prawdziwe. W pełni się z nim zgadzam.  Możemy wybrać gimnazjum rejonowe lub pójść do lepszej placówki, gdzie znajdują się bardziej pracowici uczniowie, którzy chcą się uczyć. Uważam, że to dobry pomysł i bardzo cieszę się, że mogłam dokonać takiego wyboru.  Dlaczego osoby, które są pod pewnymi względami lepsze, mają lepsze wyniki czy umiejętności miałaby rezygnować z szansy rozwoju i zatrzymywać się, albo wręcz cofać i czekać, aż dogonią go słabsi uczniowie? 

Osobiście moje gimnazjum oceniam jako najlepszy etap mojej edukacji, jeśli chodzi o samą naukę i nauczycieli. Tutaj spotkałam najlepszą kadrę i nauczyłam się tutaj naprawdę bardzo dużo, cała moja wiedza bazuje na tym, czego nauczyłam się w gimnazjum. Jednocześnie ten etap edukacji był dla mnie najgorszy, jeśli chodzi o rówieśników.

Nie uważam, że gimnazjum jest dobrym rozwiązaniem, ale ostatnią rzeczą, której potrzebuje teraz edukacja jest taka zmiana.  Nie jest to na tyle palący problem w ogólnej skali naszego Państwa. Jest wiele ważniejszych rzeczy, które musimy naprawić. Moim zdaniem, likwidacja gimnazjów – tak, ale nie teraz. I nie – dla powrotu do ośmioletniej podstawówki (4 +4) i 4 letniego liceum. 

Przeniesienie problematycznej młodzieży do młodszych kolegów, żadnej z tych grup nie pomoże. To tylko przeniesienie problemu, a nie jego rozwiązanie. To nie jest esencja problemu polskiej edukacji. W systemie edukacji potrzebny jest porządny remont, a nie przemeblowanie.

Jakie jest Wasze zdanie na ten temat? Likwidacja gimnazjów to dobry pomysł?  Jak oceniacie Wasze gimnazjum?